ترانه های محلی گویا مانیفست موسیقیایی جناب رحمانیان است در همدردی با رنج های مردم این سرزمین و ستایش هنر مهجورمانده شان
با تمثیل افراد به ظاهر ناقص و معیوبی که جواهری اند اگر مجال ظهور داشته باشند: هانا کامکار،دختر ایلامی که سوختگی صورت را با آتش جانش می دمد در دف و فریاد خود را اینگونه های می زند، الهام نامی دختر سازسازی که نوای دوتار خراسانی را حتی از روی صندلی چرخدار پرواز می دهد، و سها سناجو، که نقص عضو زنانه اش بغضش است و ناتوان از درمان خود،مرهم درد غریبه هاست، معیوبیتی که ریشه در افکار ناقص مادران و پدرانش دارد....آشفته حالان دیگری که یکی نقل مجالس و یکی تلخک دبه به دست، خود را هم از یاد برده اند و همه روایت داستان مردمانی است که هزار بازگویی آن تکراری نمی شود تا وقتی هست و مرهمی بر زخمشان نیست (نزاع قبیله ای،زنان صیغه ای رها شده،ناقص کردن بدن دخترکی و به آتش کشیدن زنده جانی و فراموشی و فراموشی....)
پس سپاس از خالقین این اثر برای یاداوری
اما درباب نحوه اراءه آن، یکی از عناصر تاثیرگذار که می توانست بر وزن اثر بیفزاید،دکور در نحوه چیدمان و رنگ مورد استفاده در آن است، کم رنگ کردن گروه موسیقی با رنگ سیاه در اثری که بار اصلی آن بر موسیقی است و کنسرت بودنش بر جنبه تیاتر سنگینی می کند، چندان خوشایند نبود،شاید که هدف تمرکز بر بازی ها و دیده شدن نمایش بود اما ترجیح میدادم این اثر را در تالار وحدت خصوصا به علت متحرک بودن سن میدیدم تا جایی که موسیقی بنای اجرا دارد با رنگ و لباس متناسب اقبیم مربوطه جذاب تر حضور داشته باشد، بدین طریق خللی هم در نمایش و دیده شدن و تمرکز بر بازیگران وارد نمیشد،،به هر حال اجرا بسیار است و سالن با کیفیت محدود
همچون بسیاری از دوستان برخی گویش ها را نارسا میدانم خصوصا در ابتدای نمایش و بخش های انگلیسی برای عزیزانی که متوجه نمیشدند لازم به زیر نویس ... دیدن ادامه ›› بود خصوصا در نمایشی که استفاده از ویدیو و صفحه نمایش بخش مهمی بود و امکان پخش وجود داشت.
فارق از هر نقدی، رویه جناب رحمانیان را در تلفیق ایده نمایش و موسیقی قابل تقدیر میدانم چرا که آثاری خلق میشوند که کمتر مجال اراءه به عنوان یک کنسرت دارند و یک منفعت جمعی در حال عزیزانی است که امکان اراءه موسیقیشان را ندارند و ما تماشاچیان و شنوندگانی که محروم می مانیم در گیر ودار ممنوعیت ها.