"قبـــــر"

صدای آهسته ی برف، از حال این روزها و دیروزهای ما چندان دور نیست. وقتی صدا، بهانه هجوم بهمن هاست، برای خواستن و داشتن، تنها لمس می ماند که بی صداست مثل برف، لمس همه ی واقعیت های اطرافمان اما در سکوت...
خفقان حاکم بر این جامعه کوچک و انتظار رهایی با فرارسیدن بهار، مضمونی نیست که نتوان مصداقش را در جوامع بسیار فراخ تر یافت. سرزمینهایی که زنان و مردانشان تحول را، آغاز دوباره را و کودک را به بهار بعد موکول می کنند و نمی دانند زایش انسان، تنها خلقی است که در بند فصل ها نیست و افسوس که زمستان، آفریده هایشان را می بلعد. در این اثر، صحنه زایمان نقطه عطف نمایش است، جایی که سهم زن درد است و قبر و مردان خنده در خانه، هر چند هر دو در خفقان، نگاه منتقدانه به این تبعیض مشهود است و قابل درک.
ترکیب استفاده از انسان گرگ نما و تصویر ماه، تنها گزینه ای را که به یادم میاورد، "گرگینه" است، انسانی که شب ها درماه (شب 14- قرص کامل) نگریسته گرگ می شود و می تواند طلسم گرگینه شدن را انتقال دهد، قربانیان این طلسم و این شومی در این اثر باز هم زنان هستند، تهدید زنی که بناست زایشی در جامعه داشته باشد تا نوزاد دختری که آنقدر می گرید و صدای اعتراضش بی اعتناست تا ساکت شده دیگر فریادش بهانه ای به گوش بهمن و بهمن ها نباشد، گاهی بی ... دیدن ادامه ›› اعتنایی بهترین راه خفقان است.
نحوه ی پایان نمایش، بسیار تاثیر گذار و تکمیل کننده ی خلاقیت اثر است و آهنگ پخش شده بسیار کمک کننده در ایجاد حس پایانی. همچنان سکوت ، و شبی که ماه کامل نیست، هلال است و گرگینه ای که در انسانی ترین وضع خود قربانی این جامعه را در آغوش می گیرد و همچنان آسمان می گرید و این بار برف.....
.................................................................................................................
ابزار یاری گر اجرا در صدای آهسته برف در نهایت تلاش گروه به کار برده شده اند، نحوه پخش صدا اوج این خلاقیت است و نورپردازی و صحنه تکمیل کننده ی آن. نقدی که بر کلیت این ابزار می ماند، دکوری است که علی رغم نوآوری خصوصا در دو طبقه بودن و ایجاد بخش قبر، نقطه ضعف آن در ابعاد کوچک آن است که یحتمل به این دلیل است که از ابتدا برای این سالن درست نشده. کلیت دکور در سمت چپ صحنه است و نیمه راست خالی است، نمیدانم دید عزیزانی که در باکس های راست به تماشای اثر نشسته بودند چگونه می شود، مکان ما سمت چپ و کمی بالا بود که در خروج از سالن و دیدن از فاصله ی نزدیک تر و پایین تر، تفاوت آشکار دید و تاثیر آن در حس تماشاگر مشهود بود. قضاوت با کسانی است که در هر دو سالن نمایش را دیده اند. در هر حال در دید از بالا به پایین مانند بلک باکس هر چند تسلط بیشتر است اما تماشاگر نظاره گر است و خارج از داستان اما هر چه به شرایط هم سطح نزدیک می شویم، درگیری بیشتری با صحنه خواهد بود. از سوی دیگر در فضاسازی اگر از ویدیو پروژکتور در پس زمینه استفاده می شد، شاید که به تکامل القای حس مکان و خلق کوهستان برفی کمک بیشتری می شد.

در نهایت از جناب رمضانی و اجرای خلاقانه گروه تشکر بسیار دارم در خلق این اثر نوآورانه و امیدوارم حضورشان در تیوال همچنان دلگرم کننده باقی ماند.