برای تو که در پشت هزاران پنجره ای و انسان از نگاهت همیشه در این قاب محصور است، در یک چارچوب ِ بسته یا پشت میله ها.....برای تو که عاشق و معشوقت هزاران سال است هزاران بار قربانی ِ "غریزه" می شود... و پنجره، برای تویی که بال داری و مایی که نداریم، پناه ِ تنهایی هاست و روزنه ای به ناکجاآباد
.......................................
فارق از هر نقدی، خلاقانه ترین بخش نمایش را شخصیت بانو مشعشعی میدانم
روایتش، گنگی بیانش و ابهام نقشش تا آشکار شدن هویتش در دیالوگ هم زمان دو بانو، و همان دو پنجره که در پس آن میماند و آنچه در این سوی پنجره میبیند را از منظر خود ترسیم میکند، و لباسی که پس از این معرفی علت فرم و رنگش را آگاه می شویم
شاید که به شخصه این روایت را مینیمال شده و با حذف بخشهایی از متن دلنشین تر میدانستم، اما همین خلاقیت در شخصیت پردازی را بسیار محترم و با ظرافت میدانم و موفقیت برای این گروه جوان، پرانرژی و خلاق را آرزومندم