اول شخص مفرد: یک بازی خوب برای یک نمایشنامه متوسط!
سلام. امشب نمایش «اول شخص مفرد» با نویسندگی و کارگردانی و اجرای آقای امید نیاز را تماشا کردم. کار آقای امید نیاز در مقام بازیگرِ این نمایش، بویژه در استفاده از زبان بدن و حرکت، خوب و در برخی موارد قابل توجه است؛ گرچه طراحی صحنه می توانست به مراتب بهتر انجام شود اما، استفاده بجا و درست از موسیقی و نور، کار ایشان در مقام کارگردان را نیز قابل قبول جلوه می دهد. اما به نظرم نقطه ضعف کار، متن نمایشنامه است. گرچه با اندکی تأمل در انتهای نمایش، در می یابیم که هدفِ نمایش، پرداختن به دغدغه «تنهایی» انسان است که اتفاقاً از موضوعات مبتلابه جامعه امروز ماست، اما ضمن احترام به هدف و ایده آقای امید نیاز، در مقام ارزیابی این نمایشنامه می توان متن آن را اینچنین توصیف کرد: «یک خاطره گوییِ ساده، بدون انسجام و پراکنده، مبتنی بر دو محور تعریفِ رویدادهای شخصی در کنار اشاره گذرا و تلگرافی به برخی وقایع اجتماعی که در مواقعی به مدد استفاده از کلمات سخیف و شوخی های جنسیِ رایج در «تأتر آزاد»، دستمایه طنز هم به خود گرفته است.» بطور خلاصه در این نمایش، قدرت بازیگری از متنِ نمایشنامه، سبقت گرفته است.
در هر حال، برای آقای امید نیاز و همه همکارانشان در این نمایش آرزوی موفقیت می کنم.
دکتر مسیح بهنیا- حقوقدان