معصومه توپچی فعال هنری

اول از هر چیزی خسته نباشید میگم به تمام عوامل اجرا.
از لحظه ورود مخاطب به سالن میشد این رو فهمید که این اجرا به دنبال ایجاد یک فضای دوستانه و راحت برای انتقال مفهوم هستش.
روایتی از گذشته همراه با جمعی از آدم‌های تنهای امروز.
آدم‌هایی که در نهایت نمیدونن به کجا تعلق دارن.
لحظاتی میشه که میخندن و میخندونن ولی در انتها همونایی هستند که گیر افتادن بین حرف‌های ذهن خودشون و دنیای بیرون.