من طبق عادت همیشگی قبل از دیدن نمایش نقد هیچ کسی رو نخوندم. اما بعد از دیدنش اومدم اینجا و از تفاوت نظرها تعجب کردم. به هر حال، این نمایش ناخوداگاه همه رو یاد سقراط می اندازه. تقریبا همون کادر بازیگری ، همون کارگردان، همون مکان و همون سبک اجرایی باعث میشه همه دنبال شباهت ها بگردند و قیاس کنند.
فاوست رو سالها قبل خونده بودم. کلا فروختن روح به انسان در برابر به دست آوردن چیزهای بزرگ یکی از موضوعات مورد علاقه ی منه. بیشتر از هرچیزی این نمایشنامه بود که منو به خودش جذب کرد. به عنوان یک علاقمند حرفه ای موزیک از موسیقی واقعا لذت بردم اما به نظرم در راستای کمک به نمایشنامه نبود. شخصیت دلقک یا اون جور که من می خوام ببینمش جوکر، شخصیت خاص داستان بود. حضور داشت و نداشت. من فکر می کنم نقطه مخالف مفیستو نیست. اون شخصیتی مستقل از همه ی عناصر داستانه...
بازی ها خوب بود ؛ از رضا بهبودی خیلی عزیز بازی های بهتری دیده بودم. نمایشنامه شاید گره ای نداشت اما جذاب بود...
کلیت کار رو دوست داشتم. اما دوباره دیدن کار... بعید می دونم