واقعیت اینکه من برای دیدن نمایش ط از مجید رحمتی رفته بودم که با بهت و خرسندی تماشاگرانی رو به رو شدم که از دیدن نمایش چه بر میشگتن و همین باعث شد کنجکاو بشم و به دیدن نمایش چه بنشینم.
به نظرم طرح رینگ خیلی جالب بود. نور پردازی و تشکیل سایه های عظیم جسته که به واسطه حرکت زیاد بازیگران همچون نفرات جدیدی محسوب میشدن هم خیلی به جو فضا کمک میکرد.اپرا محشر بود و به شدت به کل نمایش روح بخشید.
و در مورد کلیت موضوع،اینکه نمایش دغدغه مند بود رو به شدت دوست داشتم.تمام مدت غصه میخوردم که چرا ما مجبوریم برای زدن حرف دلمون دست ببریم به صدها لایه از تاریخ تا بتونیم یه حرفی بزنیم و منظور رو برسونیم که متوجه هستیم در چه شرایطی و با چه افرادی زندگی میکنیم!
به عنوان یه دختر با هر حرفی که زده میشد از رنج های بی پایان قلبم تیکه تیکه شد....و صدای اشک هایی که میشنیدم از این درد مشترک.
قسمن یهودا عالی بود و ماشاالله به این همه انرژی که دو بازیگر برای کار گذاشتند.