نه گریه‌ای نه خنده‌ای
که سر کشم به پای تو پیاله‌ای
.
فقط و فقط بهت
نقبی عمیق به دغدغه‌های نوجوانی‌های پیچیده‌ام، "چرا"های پی‌در‌پی، پرسش‌های بی‌پاسخ از روزگار

خوانش بسیار بسیار دلنشین این نمایشنامه خوب، که دست کمی از اجرا نداشت، در یک شب سرد و کمی عجیب‌تر از سایر شب‌های زمستان امسال، در گوشه‌ای از شهر هنوز رنگین از خون همان نویسنده‌ها، خیلی به دلم نشست، هنوز درگیرم، که آیا میشود روزی چشم باز کرد و دید کسی بخاطر نوشتن، حرف زدن، و حتی فکر کردن تهدید نمی‌شود...؟!
.
پ.ن: علی سرابی،‌ با توام، انقدر خوب نباش، می‌گیرم می‌زنمت بخدا

د خو اینکه نامردیه مطلقه!
د خو من مریض بودم رو تخت بیمارستان بودم، تا ترخیص شم و به خودم بجنبم همه بلیطارو خریدین؟
نگفتین شایسته چی پس؟؟؟؟
یه دونه می خوام همش، یه دونه
جون من
:)
rezashayestehfar@gmail.com