همذات پنداری عجیبی داشتم که باعث شد بیشتر لذت ببرم، کار فوق العاده ای نبود، ولی دلیل اصلی لذت بردن من همذات پنداری بود و داشتن حس و تجربه مشترک...‏

آخر نمایش هانیه توسلی هنوز هدست رو برنداشته بود، رفت پشت صحنه، یه صداهای نامفهومی میومد، ملت هم آروم در حال ترک سالن بودن، که یهو هانیه توسلی یه جیغ بنفش کشید و بلند گفت یا اباالفضل!! همه میخکوب شدن، هاج و واج مونده بودیم، فکر می کردیم جزوی از نمایشه که یکی گفت سوسک دیده لابد، همهمه داشت بالا میگرفت که عوامل نمایش به تاخت رفتن پیش خانم توسلی و کاشف بعمل اومد که سوسکی نگون بخت بوده که به تاریکی اونجا پناه آورده بوده و البته چقدر خوشبخت بود که در آخرین لحظات عمرش تو همچین فضای هنری ای بوده است..
:)))))