نمایشی خوب و قابل قبول و در اکثر مواقع فرح‌بخش که در مواردی زیادی فاقد انسجام بود و کار از دست گروه خارج بود (عدم توازن در بازی و اجرای میزانس‌ها)
شخصاً بازی تینو صالحی رو نپسندیدم و به نظرم از چیزی که داشت اجرا می‌کرد فاصله داشت و نتونسته بود هضمش کنه.
کارگردانی بیشتر روی توانمدی مجری‌ها متمرکز شده بود تا یک دیسیپلین از پیش برنامه‌ریزی شده.
و در نهایت حفره‌های نمایش‌نامه که تبدیل بافت اثر شده بود مثل پنیر سوراخ‌ـ سوراخ بود ولی جزئی از بافت.
درکل: یک علی شادمان سرحال و جذاب و ریتمی باورپذیر.