نمی دونم چی بگم فقط اینو می دونم که عجیب غریب کیف کردم.با احترام زیاد نسبت به بازی بسیار عالی سرکار خانم رومینا مومنی ، بدون شک تا سالهای سال ، بازی درخشان حامد رسولی در ذهنم باقی می مونه.مگه میشه این حجم از انعطاف؟مگه میشه با سایه جنگید؟چه کردی دیشب پسر دست مریزاد.طراحی نور ، طراحی صحنه ، طراحی صدا و موسیقی ، طراحی لباس ، همه و همه به شدت در خدمت اثر بدون ذره ای اضافه کاری.دو ساعت میخکوبم کرد این کار.دو ساعت تفکر در مورد درون و بیرون خود ، در مورد رنج انسان و زندگی و مرگ ، با نگاهی به فلسفه شرق.نگاهی متفاوت به جهان هستی و تفکر من باب این جهان.یکی از متفاوت ترین اجراهای زندگیم رو امشب دیدم و کیف کردم که در آخرین اجرا حضور داشتم.مساوات با این نمایش رستگار شد.دمتون گرم.خسته نباشید.خدا حفظتون کنه.حال دلتون خوب.
پی نوشت : سرکار خانمی که با همسر یا دوست پسرتون پشت سر من در ردیف اول روی پله ها نشستید ، اگر به تیوال سر میزنید و پیام هارو می خونید ، فقط میگم متاسفم برای این حجم از بی ادبیه شما که وسط نمایش به این مهمی ، با اینکه محمد مساوات اعلام کرد : ((لطفا لطفا و حتما موبایل هاتون رو خاموش کنید)) ، اما باز شما در حالت جنرال چیلیک چیلیک با موبایلت از نمایش عکس گرفتی.واقعا متاسفم.همونجا خواستم بهتون تذکر بدم ولی واقعیتش ترسیدم با شخصی که یک موضوع ساده انقد براش غیر قابل فهمه ، دهن به دهن بشم مبادا وسط تئاتر دست پیش رو هم بگیره و علاوه بر صدای گوشیش ، صدای خودش هم بلند بشه.از خدا براتون شعور می خوام.
به پاس تمام شدن این نمایش ، اینجاست که واقعا باید این دیالوگ رو گفت که : تموم شد؟؟؟؟؟؟!!!خیلی تاثیر گذار بود :)