دیشب به تماشای این نمایش نشستم و بسیار لذت بردم.ممنون که می خوانید.
مثل همیشه پردیس شهرزاد و تاخیر 25 دقیقه ای که نه تنها برای خودشان بلکه برای ما هم عادت شده و همچنین اندکی تماشاگر بی خیال که دست آخر صدای بهنام شرفی را هم در پایان نمایش در آوردند که به طور جدی تذکر داد : ((عزیزانی که دلتان برای موبایلتان تنگ می شود و یا وسط نمایش صدای بطری آب را در می آورید ، لطفا نیایید تیاتر ببینید)) یا در جای دیگری از نمایش ، عکاسی که صدای شاتر دوربینش ، معصومه رحمانی را برای حدود ده ثانیه از کاراکتر و نقشش خارج کرد و مشغول تذکر دادن به عکاس شد که باعث شد برای چند دقیقه تمرکز بنده هم به عنوان مخاطب از بین برود.دو جای این نمایش برخورد متفاوت این دو بازیگر عزیز با تماشاگران برایم جالب بود(از منظر ماندن در نقش و خارج نشدن از کاراکتر).در مورد برخورد خانم رحمانی که خدمتتان عرض کردم اما آقای شرفی در مواجهه با تماشاگری که صدای بطری آب معدنی اش تمرکز را از ایشان گرفته بود ، بدون آنکه از کاراکترش خارج شود ، در نقش مجری برنامه به تماشاگر تذکر داد.شاید خانم رحمانی نیز می توانستند در نقش مهمان برنامه(تاک شو) به مثلا عکاس برنامه تلویزیونی تذکر دهند.البته قطع به یقین من جای بازیگر نیستم و از منظر ایشان به قضیه نگاه نمی کنم فقط صحبتم روی تسلط بر خود و کاراکتر در هنگام اجرا می باشد.نقطه قوت نمایش عباسی ، بازی ها هستند خصوصا بهنام شرفی که درخشان ظاهر شد.در بخش کارگردانی نیز ، کار بسیار قابل قبولی را از آرش عباسی شاهد هستیم که توانست به خوبی داستان را بدون آنکه حتی لحظه ای از ریتم بیفتد ، تا انتها پیش ببرد.موسیقی و ویدیو(بخش هایی از فیلم آناکارنینا) به خوبی و به جا در خدمت اثر هستند و خود صحنه نیز به اندازه آراسته شده است.خدا قوت به همه ی شما عزیزان.خسته نباشید.