سلام
تنها نمایشی که پیش ازین از پینتر دیده بودم که آشنایی من با پینتر در حقیقت به همان کار برمیگردد نمایش زبان کوهستان از آقای علیزاد بود که متن پینتر را با نمایشنامه ی دیگری ترکیب کرده بودند و به نظرم اصلن ترکیب خوبی نشده بود و خلاصه آن اجرا چندان به دلم ننشست. اما با توجه به صحبتی که بعد از نمایش با رفقا داشتم به نکته ی جالبی اشاره کردند که کوتاه بودن نمایشنامه های پینتر هست؛ این موضوع کنجکاوی من را برانگیخت تا نمایشنامه ی زبان کوهستان که فکر کنم تنها حدود ۳ صفحه بود را یافته و مطالعه کنم و با مطالعه ی این نمایشنامه بود که به عظمت این آدم و قدرت قلمش پی بردم و پینتر برای من جایگاهی در کنار بکت، ممت و میلر پیدا کرد.

امشب خوشبختانه اجرای خیلی خیلی خوبی از پینتر را شاهد بودم. البته اینبار موفق نشدم نمایشنامه را در اینترنت پیدا کنم و خب خیلی برایم جالب هست تفاوت های نمایش نسبت به متن اصلی را بدانم و طبیعتن درین صورت تحلیل بهتری هم از نمایش میتوانم داشته باشم. با این حال صرف نظر ازینکه پینتر چه نوشته، نمایش را خیلی دوست داشتم.

یکی از مشکلاتی که خیلی آزاردهنده ست در نمایش ها و از نظر من نقطه ضعف بسیار جدی ایست عدم وجود یک روایت بامعنی در نمایش هست. یعنی شما پس ... دیدن ادامه ›› از پایان نمایش هر طور فکر کنی نتوانی یک روایت منطقی از دل نمایش دربیاوری و متأسفانه گاهی این سوء تفاهم وجود دارد که این ضعف به عنوان تفسیرپذیر بودن نمایش تلقی میشود و به آن وجه هنری میدهند حال آنکه از بی محتوایی نمایش حکایت دارد.

این نمایش دقیقن در نقطه ی مقابل چنین نمایش هاییست و نمونه ی بسیار خوبیست برای نشان دادن تمایز بین ابهام بی معنی و ابهام با معنا و هنرمندانه یا در اصطلاح ادبی ایهام؛ در حقیقت ایهامی که چندین معنا خلق میکند در مقابل ابهامی که هیچ معنا نمیدهد. من حداقل سه برداشت به کلی متفاوت ازین نمایش به ذهنم رسید حالا صرفنظر از برداشت های گوناگونی که در سطوح و زوایای متفاوت و هر یک از جزئیات این نمایش میتوان ارائه داد. البته احساس میکنم کارگردان در بیان این ایهام مقداری صراحت به خرج دادند و به نظرم میرسد این صراحت از وجه هنرمندانه ی ایهام کم میکند. شاید هدف ازین صراحت به نوعی عامه فهم تر کردن متن بوده باشد اما فکر میکنم بیان موجز و در لفافه ی پینتر وجه مهمی از متن های اوست که باید با اجرای فوق العاده قوی حفظ شود نه اینکه بخواهیم آن را از سرمان باز کنیم که البته اذعان میکنم به شدت حفظ این ایجاز جانکاه هست و واقعن به ایثار نیاز دارد که درین نمایش هم در حد قابل توجهی اتفاق افتاده.

همانطور که اشاره کردم اجرای متن های پینتر مستلزم بهترین هاست در همه ی عوامل؛ به عبارت دیگر اگر اجرا به میزان کافی قدرتمند نباشد، گوهر نهفته درون متن هویدا نخواهد شد. بنابراین حال که این گوهر، بدون اینکه از متن اطلاعی داشته باشم، خود را به من نشان داده، حکایت از قدرت اجرای نمایش از هر نظر هست. با این حال دلم نمیاید به کارگردانی، طراحی صحنه و لباس، گریم و بازی های واقعن قابل توجه اشاره نکنم؛ کاوه مرحمتی و رامین جعفری به خصوص برای من جذاب بودند.

در انتها دوست دارم توجهتان را به نام این نمایش جلب کنم؛ فکر میکنم ساعت ها میتوان در مورد همین نام و ارتباط معنادار و چندگانه ای که با نمایش پیدا میکند گفت و گو کرد. یعنی اگر بخواهیم امتیاز بدهیم به نام نمایش ها به نظرم نام این نمایش یکی از برترین امتیازها را کسب خواهد کرد. این نام به خودی خود عالمیست، خودش یک تئاتر است. یعنی شاید میشود گفت پینتر کل نمایش را درین نام "بازگشت به خانه" خلاصه کرده و از همین نامگذاری مشخص هست که پینتر خدای ایجازست.

پیشنهاد میکنم این نمایش را از دست ندهید و در اولین فرصت به تماشایش بنشینید و در نهایت درود میفرستم به هارولد پینتر بزرگ و همینطور هنرمندان راستین این نمایش که امشب بار دیگر لذت یک تئاتر ناب را به ما چشاندند. امیدوارم با انگیزه و شور و ذوقی فزاینده بدرخشند و سربلند و موفق باشند.

پ. ن. در یکی از نظرات دیدم دوستی بخش آغازین نمایش که بیکلام هست را به عنوان خلاصه ی نمایش ذکر کردند اما فکر کنم این بخش روایتی از گذشته ی این خانواده هست که در ادامه شاهد زمان حال و استفاده از دیالوگ در نمایش هستیم.