سلام
من خیلی از فرهیختگی به دور هستم اما شعورم درین حد میرسد که فرهیختگان را دوست داشته باشم.

بعضی آثار هنری به مخاطب احساس بزرگی و شکوه و عظمت میدهند، مخاطب را بزرگ میکنند، در مخاطب احساس عزتمند بودن ایجاد میکنند. من اغلب این حس را در موسیقی تجربه کرده ام. مسلم هست این دست آثار، در قدم اول به شعور مخاطبشان احترام میگذارند.

الآن برای من این وجه از نمایش برجسته تر به نظر میرسد شاید چون متأسفانه خیلی به ندرت سعادت دیدن چنین نمایش هایی را پیدا میکنیم. من در پایان نمایش بیشتر ازینکه بخواهم تشویق کنم ترجیح میدادم سر تعظیم فرود آورم در برابر این گروه حقیقتن بزرگ.

قطعن هر چه فرهیخته تر باشید بهره و حظ مضاعفی از این نمایش خواهید برد. اما لازمه ی محظوظ شدن از این نمایش نه فرهیختگی، که شعور است. پس ... دیدن ادامه ›› من تماشای این نمایش را به نسبت شعوری که دارید توصیه میکنم.

خود استاد حسینی عزیز در انتهای نمایش عنوان کردند که بر خلاف رویه ی ایشان برای این اجرا متأسفانه تنها دو ماه فرصت تمرین داشتند و خب با اینکه بازی ها عالیست اما هماهنگی کامل به خصوص در رقص های جمعی هنوز حاصل نشده و طبیعتن این هماهنگی با گذشت زمان به سطح مطلوب نزدیک خواهد شد. با این وجود توصیه ی من تماشای این نمایش در اولین فرصت ممکن است چرا که اجراهای اول در عوض هماهنگی تمام، با بکری و تازگی خاصی همراه هستند؛ دیدار اول همیشه جایگاه ویژه ای دارد. به علاوه جا دارد این نمایش را بیشتر از یک بار بلکه بارها و بارها دید پس با تأخیر در تماشای آن، فرصت دیدارهای دوباره را از خود دریغ نکنید.

در بروشور نمایش توضیح داده شده که این نمایش قسمت دوم از یک سه گانه با عنوان کلی "همیشه از تو، همیشه از من" در ستایش عشق و هنر است که بخش اول آن با عنوان "دیوان غربی-شرقی" پیشتر اجرا شده که البته من متأسفانه موفق به تماشای آن نشدم. در ضمن عنوان شده که بخش پایانی این تریلوژی به نام "پارتی پنته زیله‌آ " در آینده ی نزدیک اجرا خواهد شد. به یاری حق انشاءالله

جالبه بگم نمایش من را به یاد "کافه لته" عاطفه تهرانی و "بازگشت به خانه" رامین معصومیان و فرید قادرپناه هم انداخت. جای گفت و گو پیرامون این نمایش بسیار هست که رفقای فرهیخته حتمن در موردش خواهند نگاشت.