نمایش رو هفته پیش دیدم وتنها نکته مثبتی که دیدم طراحی صحنه بی نظیر وبازی خوب خانوم ها جعفری وپناهی ها بود.خط اصلی داستان که قصه ای دم دستی از عشقی پر سوز وگداز بود که در کنار بازی اغراق آمیز بعضی از بازیگرها مخصوصا مرد داستان یادآور فیلمهای هندی بود.در کنار همه اینها خط فکری نویسنده بیشتر اذیتم میکرد کاری به بد یا خوب بودن ندارم اما این انتظا رو دارم اگر قراره حرفی رو به مخاطبمون بگیم همانند اکثر نمایشهای ماندگار دنیا به صورت نمایش بگیم نه اینکه از دم دستی ترین روش که همون تکرار وگوشزدتوسط بازیگرها استفاده کنیم