چه خوب که برای آدم فراخ البالی مثل بنده روز فروش می کنند. یک ساعت قبل اجرا رفتم و از شانس بلیط ردیف 1 گیرم اومد. امشب (چهارشنبه شب) جناب فرمان آرا هم تشریف فرما شده بودند.

واما خود اثر: جذابیت اصلی این تئاتر به دونفره اجرا شدن اون بر می گردد، به طوری که اگر بسیاری از لحظات اثر فعلی با بازیگران مختلف در نقش های متفاوت اجرا بشه شیرینی و ملاحت اجرای فعلی رو نخواهد داشت. به عنوان مثال تغییر مدام نقش رضا بهبودی از چارلی به کرولاین جووانی یا همینطور تغییر نقش پارسا پیروزفر از جیک کوئین به میکی ریوردین (پیرمرد عینکی بامزه پاکج) که البته این حسنی از جهت اجرا خواهد بود. ولی خود متن به نظرم به عنوان یک اثر مستقل با توجه به قرابت زمانیش، کمی دمده و برای مخاطب امروز کهنه نما بود. این نوع تولید فیلم حداکثر می تواند مربوط به اواخر دوره تولیدات استودیویی (اوایل دهه 60) باشد. به نظرم نویسنده نتوانسته بستر و محمل مناسبی جهت انتقال ایده های (تاحدی چپ گرایانه ی) خود مهیا سازد. نقطه اوج اثر که تصور فیلم خیالی دو شخصیت اصلی ماجرا هست بسیار شیرین و موثر از کار در آمده. سکانسی مملو از شات های گاوها. در این صحنه به بازی خوب دو بازیگر کار باید طراحی صحنه و کارگردانی خوب رو هم اضافه کرد که با نمایش شاتهای فوق الذکر بر پرده پشت سر و به شکل کاملا ابتدایی و شماتیک، موجبات شلیک خنده و برقراری تضاد مابین شور و شوق کاراکترها در توصیف صحنه و تصاویر طنز آمیز را فراهم می کنند.
بازهم دست مریزاد به دو بازیگر توانای صحنه تئاتر. امید که این بار با متنی بازهم قوی تر کام دوستداران تئاتر را شیرین کنند.