هشتاد دقیقه نگاه می کنی و منتظر گره گشایی نیستی. می دونی که قرار نیست اتفاق روشنی بیفته، می دونی که قراره فقط بشینی اونجا و به روایت گوش بدی، چون روایت حق داره که گفته بشه، حتی فریاد زده بشه. یکی مونده به بهترین نمایشی بود که دیدم و حالا می فهمم که چرا توی کامنت ها کسی در مورد نمایش توضیحات پرجزئیات نداده، چون قابل تعریف کردن نیست و فقط باید دید و حس کرد. کاش دوباره و دوباره اجرا بشه و حتما دوباره و دوباره خواهم دید.

راستی اگه قرار باشی انتخاب کنی که کجا به دنیا بیای، کجا رو انتخاب می کنی؟