تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرSB > com/org | (HTTPS) localhost : 18:59:40
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
اول تالار حافظ: تا زمان تغییر رویه مدیریت این نمایشخانه دیگر هیچ نمایشی را در این سالن نخواهم دید. نمایشخانه ای که احترام تماشاچی را نگه ندارد ... دیدن ادامه ››
لایق احترام نیست. همه کسانی که قبل از شروع نمایش در سالن انتظار بودند می دانند چه می گویم. یه مدیریت ساده لازم بود تا شان تماشاچی حفظ بشه و استرس بیخودی قبل از نمایش تحمل نکنه. اما طبق معمول برخورد از موضع بالا اون هم با تماشاچی که تو این وضعیت اقتصادی هزینه کرده اومده توی یه فضای فرهنگ.
دوم نمایش: نمایش برای من دو پاره می شود: قصه و اجرا.
اجرا را بی نهایت دوست داشتم. دکور، صفحه نمایش/بیلبورد، آقای دوربین، بازی اسماعیل گرجی، نور، موسیقی. بسیار لذت بردم. سورنا هم درجه یک.
قصه را اما می توانم بگویم تقریبا دوست نداشتم. علتش شخصیت پردازی مبتنی بر عاملیت مرد و انفعال زن. دو کارکتر زن قصه هر دو منفعل و ناگزیر و فاقد عاملیت بودند. ساده و بی دست و پا و محکوم به بیچارگی. یکی کلیشه مادر بیچاره و مظلوم و قربانی، دیگری کلیشه زن خوشگل و خنگ و گول‌بخور (چرا آدم باید کلید و رمز گاوصندوق رو جایی قرار بده که انقدر در دسترس باشه؟ چرا باید وقتی توی بازی مافیا بهت حمله می کنند از خودت دفاع نکنی و فقط دلبرانه بخندی؟ چرا وقتی دوست پسر ابلهت به خاک سیاه نشوندتت باید بری تو افق محو بشی و نزنی با خاک یکسانش کنی؟ و ...). در مقابل شخصیت مرد رام نشدنی و هر لحظه در حال رقم زدن یک اتفاق و حتی تا حدی توجیه همه دسته گل هایی که به آب داده. و لابد «چون پدر بالا سرش نبوده» (باز هم عاملیت مرد) و لابد مادر هم که کافی نیست و باقی ماجرا.
خلاصه که احساسات متفاوتی دارم نسبت به نمایش. ولی خوشحالم که دیدمش.
دوم نمایش: نمایش برای من دو پاره می شود: قصه و اجرا.
اجرا را بی نهایت دوست داشتم. دکور، صفحه نمایش/بیلبورد، آقای دوربین، بازی اسماعیل گرجی، نور، موسیقی. بسیار لذت بردم. سورنا هم درجه یک.
قصه را اما می توانم بگویم تقریبا دوست نداشتم. علتش شخصیت پردازی مبتنی بر عاملیت مرد و انفعال زن. دو کارکتر زن قصه هر دو منفعل و ناگزیر و فاقد عاملیت بودند. ساده و بی دست و پا و محکوم به بیچارگی. یکی کلیشه مادر بیچاره و مظلوم و قربانی، دیگری کلیشه زن خوشگل و خنگ و گول‌بخور (چرا آدم باید کلید و رمز گاوصندوق رو جایی قرار بده که انقدر در دسترس باشه؟ چرا باید وقتی توی بازی مافیا بهت حمله می کنند از خودت دفاع نکنی و فقط دلبرانه بخندی؟ چرا وقتی دوست پسر ابلهت به خاک سیاه نشوندتت باید بری تو افق محو بشی و نزنی با خاک یکسانش کنی؟ و ...). در مقابل شخصیت مرد رام نشدنی و هر لحظه در حال رقم زدن یک اتفاق و حتی تا حدی توجیه همه دسته گل هایی که به آب داده. و لابد «چون پدر بالا سرش نبوده» (باز هم عاملیت مرد) و لابد مادر هم که کافی نیست و باقی ماجرا.
خلاصه که احساسات متفاوتی دارم نسبت به نمایش. ولی خوشحالم که دیدمش.
سها طاهری (sohataheri)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۰۸ آبان ۱۳۹۴
باهاتون موافقم،منم از چندماه پیش که لطفشون شامل حالم شد تالار حافظ رو تحریم کردم،هر سالن دیگه ای هم اینکار رو بکنه به لیستم اضافه میشه.
به امید روزی که با شادی و آرامش پا توی خیابون بزاریم.
به امید روزی که با شادی و آرامش پا توی خیابون بزاریم.
۲۴ آذر ۱۴۰۲
دوست‌دارم
( ۵ )
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۶۹,۰۰۰ نفر
+۲۶,۷۷۰ برنامه
+۷,۷۸۲,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۵,۱۰۱ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
