من از برشت آموختم که برای قضاوت در خصوص احساساتم کمی از اونها فاصله بگیرم، اما این بار که تو راه و در مسیر برگشت از تالار حافظ هستم بغض قشنگی دارم که دلم نیومد اون رو داغ داغ با دوستان تیوالی قسمت نکنم. گاهی شده که در سالن نمایش چشمهام تر بشه ولی این بار در بیشتر مدت نمایش این اتفاق افتاد؛ دردی که از دل شخصیتها برمیومد مستقیم بر دل تماشاگر می نشست و آدم می تونست بدون در نظر گرفتن سن و جنسیت و زمان و مکان و فاکتورهای دیگه خودش رو جای شخصیتها احساس کنه؛ از نظر طراحی صحنه، بازیگری، ارتباط با مخاطب و کارگردانی، کار بی نقص بود، بخصوص بازی الهام کردا که توجه من رو به این نکته جلب کرد که بازیگر توانمند بازیگریه که بتونه با کمترین اتلاف انرژی از پس نقش بربیاد؛ متن کار هم عالی بود، فقط احساس می کنم که در اون برای به هم پیوستن سه روایت مستقل و "هم هوایی" اونها و در نتیجه رسیدن از سه روایت به یک روایت، نیاز به تفسیر بیشتری بود و ایجاد تقاطع بین روایتها اگر چه کار قشنگی بود ولی کافی نبود؛ در روایت مدرن ممکنه چندگانگی در روایتها وجود داشته باشه ولی این چند گانگی بیشتر به زاویه دید بر می گرده نه خود روایتها؛ البته هر سه روایت، روایت زنهایی است که دردهای عمیقی دارند و این هم نقطه اشتراک کمی نیست. شاید می شد بین سه شخصیت داستان بنوعی دیالوگ برقرار کرد، یعنی در حقیقت بین سه موقعیت داستان دیالوگ برقرار کرد. در هر حال نمایشی بود بسیار عالی، عمیق و اثرگذار که برای من تبدیل به خاطره خواهد شد. و در آخر این که الآن که به انتهای این متن رسیدم، به مقصد هم رسیدم.