تازگیها در سالنهای صمیمی (و نه کوچک، موکدا) اتفاقاتی می افته که حقیقتا آدمو شگفت زده می کنه، یا بهتر بگم: احترام آدمو بر می انگیزه. خیلی خوشنودم که تونستم در آخرین اجراها این نمایش بسیار دلچسب رو ببینم. ظهور تئاتر مستقل بدست گروه های تازه نفس (که داره کم کم تماشاگر خاص خودش رو هم پیدا می کنه) نوید بخش تغییرات مثبت در آینده است، تغییراتی بظاهر کوچک که از بخشهایی از فرهنگ شروع می شه و بتدریج بدنه جامعه رو در بر می گیره، تغییراتی مثبت در اخلاق، اندیشه، رواداری و.... در مورد خود نمایش هم باید بگم که اینتراکتیو در این کار بجا و درست استفاده شده بود و می شد اثر درگیری تماشاگر رو در اجرا حس کرد؛ درست برخلاف بعضی از کارها که فقط برای اینکه ادعای نو بودن داشته باشند به زور تماشاگر رو از سر جاش بلند می کنند و این کارشون هم هیچ تحولی در روند اجرا ایجاد نمی کنه و داستان راه خودشو می ره، حتی گاهی این درگیر کردن شبیه یک "شو" می شه (ببخشید که جمله معترضه ام از اصل طولانیتر شد). با آرزوی توفیقات روز افزون این گروه های مستقل و نواندیش...