اصولاً همهٔ آثار علیرضا کوشک جلالی شیرین و جذابند، و بدون حرف پس و پیش، بصورتی جمع و جور، و البته حرفه‌ای، پیام کارگردان رو منتقل می‌کنند و اثر مورد نظر رو در ذهن و روح مخاطب بجا می‌گذارند؛ حتی اگر مثل این نمایش برخی از میزانسنها خیلی سردستی کار شده باشند و شاهکار بلامنازع به حساب نیان*.
بگذریم... مهمترین حسی که از این نمایش برام موند، در لحظه‌ای بود که زمان خروج از سالن، شخص کارگردان، نشسته در ردیف آخر صندلیها با وزنِ موسیقیِ انتهای کارِ خودش، سرشار از انرژی و لبخند، تماشاگرش رو بدرقه می‌کرد؛ شاید بین تن رنجور او و انتخاب این قصه بشه ارتباطی پیدا کرد، اما قدر مسلم در صحنه واقعی زندگی، علیرضا کوشک جلالی نقش جمعه رو بازی می‌کنه، نه فیلیپ... و فکر می‌کنم با این شعار: تا شقایق هست، زندگی باید کرد...
با آرزوی سلامتی استاد.

_________________________________
البته در مقام قیاس با آثارِ خودِ کارگردان