نمایشی مبتنی بر دیالوگ و با کمترین اکشن. گفت و گوی بین ی خبرنگار جوان و ی قاتل میانسال. تقابل زن و مرد. ذهنی بیمار و ذهنی به ظاهر سالم.
گفت و گوی سنگینی بود که دو بازیگر با اجرای زیبایشان به خوبی ان را جذاب کردند. ی ماجرای پلیسی روانشناختی ک خیلی خوب توانسته است از کلیشه های موجود گذر کند و به نمایشی دلنشین از تقابل دو انسان تبدیل شود. رفت و برگشت کلام بین دو بازیگر در عین جذابیت زبانی ک یاداور نبرد وازگانی است بسیار تأمل برانگیز است و تلنگرهای ظریفی برای بیننده دارد. تلنگرهایی ک اول خود شخصیت ها را درگیر می کند و انها را به فکر می برد (زن) و یا به حرف زدن با خود وا می دارد (مرد). در طول مصاحبه فقط این مرد نیست ک با او مصاحبه می شود در بسیاری از لحظات گویی جای ان دو عوض می شود و این زن است که باید جواب بدهد. در لاب لای این سوال و جواب این دو ضمن شناخت بیشتر هم دریچه ای به روح خود هم باز می کنند. دریچه ای ک می تواند ب روی روح ببینده هم باشد.
ب نظرم برای درک عمیق کار بهتر است دو بار این نمایش را ببینم. من ک بار اول بیشتر از زبیایی های هنری کار لذت بردم. به همین دلیل دوست دارم یک بار دیگر کار را ببینم و این بار جنبه های بیشتری از تلنگرها و روزنه هایی که گفت و گوها ب من می زنند، درک کنم .