دوست داشتم 76 ساله می بودم مثل پدر بزرگ اپیزود "رادیو سیتی"منتهی بی آرزوی جوانی؛اینطوری بهتر نمایش و می دیدم و بیشتر ارتباط بر قرار میکردم.از نسلی که جامعه اش از"من" ها جمع شده که مثل من برای کیفیت صدا ی بهتر و تهویهء هوا و صندلی هایی که لم خور ملسی دارن ،نوستاژی شون و میفروشن ؛ شاید تماشای این اجرا درکف سالنی گرم و نامناسب برای تئاتر چیز دیگری بود منهای لذت...
در کنار اجرا ی خوب همه،عجیب فیاض شدم از بازی نرم آقای برق نورد.
خدا قوت به همشون.
بی صبرانه منتظر "هامون باز ها" در سالنی خوبــــــــــــــــــــ...