خوشحالم. خوشحالم که از دست ندادم این نمایشو؛ خوشحالم که بازی درخشان نگار جواهریان، شیوا ابراهیمی ، ایمان صیادبرهانی رو از دست ندادم.
اگه بخوام توصیف کنم لذت حاصل از تماشای این نمایشو، واقعا نمیتونم راجع بهش حرف بزنم. همه چیز سراسر لذت و لذت و لذت. از دیشب، ذهنم فقط درگیره این نمایشه و نمیدونم اگه بخوام صفت عالی رو برای این نمایش به کار ببرم، سایر نمایش هایی که بهشون عالی میگفتم، اشتباه محض بودن.
احسنت به جابر رمضانی برای کارگردانی اثر، احسنت به پیام سعیدی و احسنت به استاد چرمشیر.
استفادهء درست از راوی که باعث شد تماشاگر هر لحظه همراه شه با اون درد و این همراه شدنه البته بهش یادآوری کنه که مشغول تماشای تئاتره.
همه چیز عالی و فوق العاده. فقط کاش خانم جواهریان به هر دو سمتی که تماشاگر نشسته بود، با دهان پر حرف میزدند که کسانی هم که پشت خانم جواهریان نشسته بودند، حالت صورتشون رو میدیدند.