شکلک را جمعه 25 بهمن بعد از ده سال دوباره دیدم، در سالنی متفاوت و با بازیگرانی دیگر (غیر از پانته آ بهرام نازنین)، با اشاره به وقایعی که معناهای تازه ای هم گرفته اند، اما به همان لطافت و شیرینی قبل.
به قدرت بازیها دوستان زیاد اشاره کرده اند. طراحی ها و موسیقی هم نقش مهمی در اجرا داشتند که صد البته علاوه بر هنر طراحان و عوامل نمایش (که باید حتما از آنها یاد شود) دقت و خوش فکربودن کیومرث مرادی را نشان می دهد. اما - درست مثل ده سال پیش- نمی توانم بیش از هرکس نغمه ثمینی را ستایش نکنم. ایده ای که داستان دو زوج را نه کنار هم، و نه در دو پی رنگ موازی، بلکه با فاصله ای جذاب (و در عین حال بی فاصله از هم) پیش می برد بسیار هوشمندانه است. مکان اجرا، نقش حوض میان حیاط، استفاده هوشمندانه ازبخشهای مختلف صحنه برای نشان دادن زمانها و مکانهای مختلف بسیار خوب است. از همه بهتر زبان به خوبی به کار گرفته شده است. اولاحرف اضافه زده نمی شود! (که متاسفانه از وسوسه های بسیاری از نمایشنامه نویسان هموطن است) دوم اینکه زبان دو دوره زمانی مختلف به دقت نوشته شده و کلمات و اصطلاحات خوب به کار رفته اند. سوم اینکه هیچ یک از این چهار نفر شبیه هم حرف نمی زنند. چهارم اینکه طنز و غم همراه با هم بسیار زیبا شکل داده شده اند ( گرچه نمی دانم حس من است یا واقعا این اجرا نسبت به اجرای قبلی طنز بیشتری داشت) پنجم اینکه... درباره نمایش برای ستایش حرف زیاد هست. خلاصه اش کنم. آقای مرادی، جدیت و تواضع شما را دوست دارم. خانم ثمینی، برای این لحظه های قشنگ متشکرم!