در واقع نمایش کتاب را دنبال می کند اما به هرروی تخیل فراگیر مخاطب در خوانش متن و درک فرامتن دکتر نون مناسب تری را خلق میکند، دست کم برای من که اینگونه بوده، ما در کتاب دکتر نون پریشانی را داریم که توانایی گام برداشتن ندارد، جناب مرزبان هم تمام تلاشش را کرده است اما من هادی کمیلی در نقش دکتر نون را خیلی دوست نداشتم نمیدانم ایراد از طراحی لباسش بود؟ یا سر تکان دادن هایش، یا لحن صدایش؟ اما در ذهن من این دکتر نون کتاب نبود! مست و شوریده نبود در عوض گویی برخی اوقات از بیماری جسمانی رنج می برد تا اینکه مست و پریشان باشد. به گمان من هم صدا و موسیقی هماهنگ نبود و می شد دقت بیشتری در به کارگیری موسیقی انتهایی کار وجود داشته باشد.
هر ۳ ملک تاج به گمانم خوب بودند و لحن مناسبی داشتند نقش دکتر مصدق نیز خوب بود ( هرچند بهترین ایفای نقش مصدق را فرهاد آئیش در راپورتهای شبانه فکر کنم در سال ۹۵ میدانم) لحن صدا و اجرای کوتاه نقشهایی مانند پدران، امینی و ... نیز خوب بودند هر چند خیلی حضور به دفعات مردم و صدای همهمه آنها به گمانم لزومی نداشت. در مجموع هر اثری شایسته دیدن است و من از اینکه لحظاتی را به تماشای زحمت این عزیزان نشستم خوشنود و متشکرم.
در آخر واقعا در لحظه تماشای تیاتر باید حرف بزنیم؟ باید خوراکی بخوریم؟ امسال مانند هر سال به خودم میگم دیگه در روزهای تعطیل و مناسبتی نمایش نرو اما باز خودم را گول زدم و رفتم.