داستانی از قدرت و حقارت
از بین تمامی نظریه های قدرت مانند فوکو و یا پسافوکویی متن کلاسیک ترین حالت قدرت را البته کاملا تمثیلی و طعنه وار است را انتخاب کرد و در زمینه حقارت نیز به مثابه آدلر کلاسیک( حقارت عضوی و غفلت)، هرچند در انتهای نمایش کاملا به قدرت و مقاومت فوکویی ( دست کم در ابعاد خرد ) نزدیک شد.
برای بار دوم نمایش را دیدم و به گمان من از آن دسته نمایشهایی است که برای جذب مخاطب در سالنهای بعضا بی روح نمایش موفق است، بازیها، موسیقی، گریم، نور، طراحی لباس همگی خوب هستند و می‌شود در سالن نمایش لذت برد، البته برای من هم مانند پوریا درست قبل از Reverence آن موسیقی را نپسندیدم و اگر حتی سکوت بود شاید بهتر بود و اصلا در اجرای قبلی صدای (موزیک) قبل رورانس را به یاد ندارم. به هر روی برای من یکی از نمایشهای خوبی است که در ذهنم ماندگار می‌ماند و برای همه عزیزان آرزوی موفقیت های بیشتر دارم.