اتاق درمان سیار در خرابه های بیمارستان
نمایش با تاخیر نزدیک ۸ دقیقه ای شروع و کمتر از ۹۰ دقیقه پایان یافت، در بدو ورود چشمانم پوستر لامبورگینی ۲ را از میان تعداد زیادی پوستر رد نمیکرد و با خودم میگفتم آیا تجربه تلخی در انتظارم است؟ خسته به بوتیک رسیدم و اما با نشاط خارج شدم و اجرایی بالاتر از متوسط با بازیهای روان دیدم که متن و فضا را به خوبی درک کرده بودند، مینا زمان عالی بود، و برای من دختر خردسال نمایش هم عالی بود، نگاه سرد و بچه گانه‌اش به خوبی با فضا تطبیق داشت، فضای بوتیک هم بسیار تجربه کردنی‌است این دومین نمایش من در یک بیمارستان بود اولی نمایش کمی چای در کلینیک ۱۶ آذر سال ۹۵ بود که آنهم دوست داشتم.
برای من این نمایش دو مواجهه داشت یکی پدر بودن و دیگری مشاور بودن، در مورد اولی خیلی از احساسهایی که در اجرا وجود داشت کاملا برای من ملموس و باور کردنی بود و آشناپنداری میکردم اما دومی که من را اسیر خود کرده بود و جایی لذت بردم و جایی قصد دخالت داشتم، روایت رضا بود رضایی که گویی هم از افسردگی رنج می‌برد، هم ocd دارد و گاهی پارانوئید است، اما برایم یک لذت دیگر داشت چون نمایش بود میتوانستم حواس پرتی کنم و خیلی از حرفها را ناشنیده بگیرم و رها به روایت گوش دهم، در آخر متن نیاز به رسیدگی و دقت بیشتری دارد، پایان بندی هم خیلی سریع رخ داد، گمان میکنم باید به تماشاگر از قبل توضیح داد که هنگامی که در راه رو هستید سعی کنید کنار دیوار باشید یا تکیه دهید تا لذت بیشتری ببرید.
سپاس از تلاشتان امیدوارم به زودی از شما اجرای دیگری ببینم.