ترجیح من، علاقه من ادبیات روسی است ادبیاتی که به شدت با ما گره خورده است، مگر می شود پدران و پسران تورگنیف را خواند و لذت نبرد، تولستوی رستاخیز و مرگ ایوان ایلیچ، بیچارگان و ابله داستایوفسکی، گورگی، چخوف، مایاکوفسکی، آکونین و نویسنده‌های دیگر، البته یکی را جا انداختم بولگاکف و آثار دوست داشتنی مانند دل سگ و مرشد و مارگاریتا. اما هرگز توفیق خواندن برف سیاه این نویسنده را نداشتم.

اما برف سیاه نمایش که مانند آثار بولگاکف تلنگری به الیناسیون و سرخوردگی است، شیطان و شرور کیست و چرا شرارت می‌کند در مقابل عشق( عاشق) و قدیس کیست؟ تنفر چگونه شکل میگیرد؟ افسردگی چه شکلی است. به هرروی ادبیات روسی اصولا سنگین و دشوار است و ترجمه نیز به سختی آن اضافه می‌کند و گاهی ملال آور می‌شود.

نمایش برف سیاه از بازیهای خوبی سود می‌برد ( مخصوصا جناب عبدالهی و سرکار خانوم رستمیان)، گریم و طراحی لباس نیز مناسب است ( البته به غیر از لباس مهمانی که دوستان اشاره کردند) و در کل برای دوست داران ادبیات روسی می‌تواند مورد توجه باشد، متاسفانه در شب دوم اجرا را دیدم که ناهماهنگی به شدت زیاد بود و عوامل نمایش بسیار از این مسئله ناراحت بودند و بارها عذرخواهی کردند و تحویل دیرهنگام سالن خیلی از پلن‌های آنها را دستخوش محدودیت کرده بود. به غیر از مشکل تعویض پرده و نور، درام برای من آنچه باید بود، نبود صدالبته از نمایش لذت بردم اما می‌توانست این لذت خیلی بیشتر از تجربه‌ام باشد. امیدوارم در ادامه کار موفق باشند و همه مشکلاتی که در پایان نمایش در صحبت کوتاهی ذکر کردند حل شود.