تماشای لذت بخش داستان کهنه
شام آخر نمایشی که نامش را از اثر داوینچی وام گرفته این نقاشی با استفاده از رنگ‌های تجربی و به‌ طور مستقیم بر روی یک دیوار خشکِ گچی در کلیسای سانتا ماریا دلا گراتزیا در میلان کشیده شد و برخلاف نقاشی‌های دیواری مرسوم که در آنها رنگ با گچ خیس ترکیب می‌شود، خوب پیش نرفت و مشکلاتی داشت اما این نمایش در ایرانشهر میتواند مسیر جداگانه‌ای را در ذهن و قلب مخاطب طی کند.
به گمان من این روایت شام آخر از لحاظ ساختار و چارچوب نمایشی به پساساختارگرایی نزدیک تر است، خود جناب دلخواه صحبت از نمایشی مدرن کرده بودند که باز هم با توجه به مرگ مولف فکر میکنم بیشتر شاهد یک نمایش پسامدرنی هستیم، نمایش از رویکرد در زمانی در مقابل هم زمانی استفاده کرده بود، یعنی نشانه ها را پیوسته در طول زمانها دنبال کرده بود به عبارتی روایت و تغییراتی که در گستره زمان رخ داده است.پوشش و استفاده از المانهای مدرن مانند شلوار جین و تی‌شرت به همین دلیل بوده است، در واقع در رویکرد پست مدرنی سنت نه نفی نه مورد ستایش است و عناصر متعدد و متفاوتی از ادوار و دورانهای دیگر را مورد استفاده قرار میدهد و به نوعی با عناصر امروزی ترکیب یا کولاژ می‌کند.
به هرروی با آنکه من داستان و متن اصلی و کلاسیک را دوست ندارم و تکرارش می‌تواند ملال‌اور باشد ، ورژن این نمایش را دوست داشتم و از آن لذت بردم، به دلیل ساخت زدایی، بازیهای مناسب، کارگردانی خوب و مهمتر از همه موسیقی اثر، که برای من بسیار مهیج و دوست ... دیدن ادامه ›› داشتنی بود.
یک بار ناهماهنگی صدا و چند مورد ناهماهنگی بین بازیگران وجود داشت که صدالبته به کار لطمه‌ای نمیزد، نمایش ۶ دقیقه تاخیر داشت و طول مدت اجرا ۲ ساعت و ۱۸ دقیقه بود ولی تا انتها به خوبی همراه بودم و اصلا احساس خستگی نداشتم، طراحی صحنه و نور هم مناسب بود البته نواوری خاصی نداشت. برای من این نمایش هم فاخر بود هم ۵ ستاره و لذت کامل را بردم هرچند از جناب دلخواه عزیز نمایشهای بهتری را دیده بودم. با آرزوی اجراهایی با سالنی مملو از جمعیت برای ایشان و عزیزان حاضر در نمایش.