سَبُکی بیش از هرچیز، حس است احساس زندگی است، شور و اشتیاق و غم است، سبکی به زبان خودش تأکید می‌کند که نسل یک موجودیت اجتماعی و نه یک ضرورت بیولوژیکی است و چه زیبا شکاف نسلی را دور میزند که گویی پدربزرگ، پدر، مادر و پسر همه در یک زمان متوقف شده‌اند و نیازها و رخدادهای مشابهی دارند.
چه لذت بخش بود تماشای سبکی حتی لذتی بیشتر از سالن انتظامی، این سَبُکی برایم دلپذیرتر بود و گویی بازاجرایی ندیدم و یک نمایش جدید را شاهد بودم، شخصیت های نمایش بیش از اندازه باورکردنی هستند و تماشایشان دوست داشتنی، سبکی روایتی نسل محور است که گویی در دور تند برای خیلی از ما رخ میدهد، ارتباط عجیبی بین پدران و پسران وجود دارد که به دلیل تجربه هر دو آن، نمایش را برای من دوست داشتنی تر میکرد، مراوده کوتاهی با مخاطبین نمایش پس از پایان داشتم که برخی معتقد بودند پایان مناسب نبود اما برای من هرچه بود در پایان نهفته بود و لذت آن را بیشتر کرده بود. آرزوی اجرای فراوان و سالنی پر از مخاطب برای شما دارم.

پی نوشت: نمایش تقریبا بدون تاخیر شروع شد!