ژستن برای من تجربه عجیبی بود، برای من ژستن یک کار تأویلی بود، میبایست به دنبال معنا در یک خرابه بیمارستان بگردی و این بازهم به عجیب بودنش اضافه میکرد، این حجم از رخدادها و معانی تاریخی را هرگز در این زمان کوتاه مرور نکردم و اعتراف میکنم کاملا این فضای تفسیری بر من غلبه کرد نمیدانم در این تحربه دال بودم یا مدلول، در زمانی را مشاهده کردم یا هم زمانی را ولی مهم، بودن و تجربه کردن بود که رخ داد، اجرای بیشتر بازیگران اتاقها را دوست داشتم و برای برخی از روایتها هرچند کوتاه میتوانستم ساعتها فکر کنم، یکی از دوست داشتنی های نمایش علاقه وافر جناب آرمان طیران به اثرش بود و چنان مستحکم راه می‌رفت و حرف می‌زد که برای من تیپ مورد علاقه‌ای شد هرچند در ابتدای کار احساس میکردم کمی بدخلقی میکند ولی در ادامه متوجه آن علاقه‌مندی‌اش شدم. اما نکته ای که در این گذر تاریخ اجتماعی برایم خیلی شفاف نبود کمی چیرگی مشکلات و مصائب بر رخدادهای دیگر بود، به هرروی ژستن شما را دعوت به دیدن، به دنبال معنا گشتن و فرار از قضاوت می‌کند
پی نوشت: اگر گرمای دمای محل اجرا، آزادی بیشتر خالق و کار شخصی بعد از ژستن من نبود میتوانستم بیشتر لذت ببرم هرچند هر سه از اختیار گروه نمایش خارج بود.
برقرار باشید با آرزوی نواوری دیگری از گروه نمایش.