به نظر منم بعضی وقتا اینقدر زندگی حال آدمو میگیره که وقتی یه حال خیلی خوش بت دست میده هر آن منتظری بعدش حالتو بگیره...یه فاجعه رخ بده...داغونت کنه...
فیلم فضای سرد و دیالوگ های سردی داشت...
اما بعضی صحنه ها قشنگ بود...
وقتی غزل به فکر گلدون بود...گل هایی که روی زمین افتاده بود رو جمع می کرد...و با اصرار به مهران میگفت خوب درسته که میخوایم موقت اینجا باشیم ولی چه اشکالی داره خونه رو قشنگ بچینیم?
روح های حساس مثل غزل نمیتونن رو زمین دوام بیارن.