مرگ
این واژه ی شگفت انگیز، همواره عزیز بوده و رهایی بخش
ازش فراری نیست و فرجام کار ما عجیب باهاش گره خورده
تعارف که نداریم، من خیلی به مرگ فکر کردم، بنظرم همه باید فکر کنن
به چگونگی و چیستیش، به جزئیات اش
مرگ نعمت عزیزی هست
اما مثل هر چیز دیگه ای، باید منتظرش موند و صبر کرد براش، حتی شاید مشتاقانه صبر کرد. اما گاهی قاعده ی بازی بهم میخوره و بعضی از دوستانِ کم طاقت بهونه اش رو میگیرن و خودشون به استقبال اش میرن و مرگ رو نه پروسه ای طبیعی و زمان بر، بلکه اتفاقی قطعی و حتمی در لحظه تصور میکنن و خودشون وارد عمل میشن و به تن برهنه اش جامه ی عمل می پوشونن که خلاصه ی اینا میشه، خودکشی کردن، شاید برای اینکه دیگه نمیتونن دنیا رو عوض کنن، شایدم برای اینکه دیگه ... دیدن ادامه ›› نمیتونن خودشون رو عوض کنن.
هرگز نتونستم درک کنم خودکشی برای ادم های خیلی شجاع هست، یا برای آدم های خیلی ترسو چون ایمان دارم حد وسطی وجود نداره.
مرگ نعمت عزیزی هست
و اعتراف میکنم برای مواجهه باهاش، حتی شاید دست و پنجه نرم کردن و کلی فکر و خیال به تماشای این نمایش نشستم
ولی خب در این زمینه ها چیز زیادی دستگیرم نشد
من اجرا رو دوست نداشتم
ارتباط نگرفتم
متاثر نشدم
احساساتم برانگیخته نشد
چرا که اون رو یه تجربه ی شخصی منحصر بفرد و همزمان ناتوان برای اجرای عموم، میدونم.

ولی با دو شخصیت نمایش، ببخشید به قول خودشون، اجرا، همدردی میکنم و براشون به قول اقای اگاهی، جسارت روبرو شدن رو آرزو میکنم. جسارت روبرو شدن با فقدان لعنتی که رد داغ اش رو دل ادم میمونه و هیچ رقمه پاک نمیشه ولی خب

آبان و راهله ی عزیز

آینده امید است...