من چندوقتی هست که توی خواب زندگی می کنم،از بس این مرز بین خواب و بیداری باریک و باریکتر شده که حتی وقتایی هم که بیدارم فکر می کنم خوابم.اصلا یه زمانی فکر می کردم شاید من خیلی وقته دارم تو خواب خودم زندگی می کنم،شاید یه روزی بیدار شم شایدم نه.بعضی وقتا که خودمو تو خواب و بیداری گم می کنم،پریشون و کلافه میشم.لابد خود من،خود خود من توی همین خواب و بیداری گم میشه که با خودم معذب میشم.شاید خودمو تو همین خواب گم می کنم که وقتی بیدار میشم نمی تونم خودمو پیدا کنم.انگار خواب من یه جهانی هست به اندازه ی من پر از حس های گنگ...
.به هرحال این جهان منه که خواب منه یا خواب منه که جهان منه اما هرچی که هست دوسش دارم چون تو خواب همه چیز قشنگه.همه چیز خوب و حیرت انگیز حتی کابوس هاش چون امید دارم که بیدار میشم،امید دارم که حقیقت نداره.مصیبت وقتی شروع میشه که از خواب بیدار میشم.انگار تموم بدبختی از همین جا شروع میشه...