یادته بچه که بودی، وقتی روز خوبی نداشتی و بد آورده بودی، موقع برگشت به خونه میدویدی؟ حتی گاهی یواشکی تو راه چند قطره اشک هم میریختی و دعا دعا میکردی تا زودتر برسی خونه و بپری بغل اولین کسی که گیر بیاری. خلاصه اش میشه اینکه تو پناه میبردی به خونه.

من روزهای خیلی بدی رو میگذرونم و اتفاقات بد رهام نمیکنن، اما دیشب پناه بردم به تئاتر. نمیدونستم این کار خوبه یا نه اما دیرتر شروع میشد و دیر تر از سالن میومدم بیرون و دیرتر برمیگشتم به دنیای بیرون پس انتخابش کردم.

و تئاتر چه مهربانانه پناهم داد و غافلگیرم کرد...
نمیدونم چرا ولی کار رو خیلی دوست داشتم. چه موسیقی زنده معرکه ای داشت، مخصوصا خانمی که ویلونسل میزد. ۴ تا بازیگر مجنون هم رو صحنه بودن که لحظه ای بیکار نمیشستن و همش به وجد میاوردنت. حالا فکر کن تو هم وسط صحنه دور میز نشستی و بخشی از اجرائی. میان دم گوشت حرف میرنن، با هندزفریت بازی میکنن و جلوت سالاد میذارن
دمت گرم اقای کارگردان برای دراماتوژیت

دنیای هنر، به همین غم انگیزیه...