جایی در اوایل نمایش، در مورد دیدن تئاتر های بد و دوباره رفتن به سالن تئاتر لیلی رشیدی میگه:
(... ولی
همیشه باز یه امیدی هست مگه نه؟
اصلا همین امید هست که ما رو دوباره برمیگردونه
دوباره و دوباره و دوباره برمیگردونه...)

مخاطب رو واقعا دوست نداشتم و بنظرم اصلا کار خوبی نیست ولی همین چند جمله، انگار خلاصه ی کل زندگی منه
هر بار، بخاطر همون امید برمی‌گردم به سالن
تو تاریکی میشینم و زل میزنم به جریان زندگی که روبروم داره اتفاق میوفته و حتی اگر تیاتر بدی ببینم، می‌دونم که قراره دوباره برگردم