گاهی فکر میکنم تمام احتمالات ممکن از ایده های مختلف رو دیدم و دیگه قرار نیست غافلگیر بشم
بعد ساعت ۱۸ یک عصر بهاری وارد سالن مولوی میشم و غافلگیری امانم نمی‌ده و از همه سو به سمت من هجوم میاره
چه از صحنه که روبروم قرار گرفته و چه از آقایی که سمت چپ سالن نشسته و خنده های فراوان گاه و بیگاهش نه فقط من بلکه کل سالن رو غافلگیر کرده.

نمایش درخشان و پر از خلاقیت بود، من رو به وجد آورد و کیف کردم، اما بنظرم جناب خوش خنده ی ما، آزمونی عملی بود برای مرور آنچه در صحنه داره به ما گفته میشه
آزمونی که البته من ازش سربلند بیرون نیومدم و نیمه ی دوم نمایش فقط داشتم برای اون مرد غصه می خوردم و غمگین بودم و منفعل و راستش هنوز هم با توجه به تمام حرف های دوستان عزیزتر از جانم بعد از نمایش، نفهمیدم کار درست چی بوده

بخاطر شرایط موجود ارتباط لازم رو با نمایش نگرفتم و متوجه ی تمام نکات ریز و درشت درخشانش نشدم، اما برای من نمایش تمثیلی از رمان جاودانه ی قلعه ی حیوانات بود و هر لحظه بر ضربان قلبم می افزود، چه بازی هایی، چه ایده هایی، چه موسیقی هایی
بشدت پیشنهاد میکنم

لعنت به جنگ
خداقوت