سلام خانم مومنی
همونطور که صدای نمایش ما به گوش شما رسید، من هم صدای شما رو شنیدم و می‌شنوم... برای ما در تئاتر چیزی با ارزشتر از مخاطبمون نیست؛ همون مخاطبی که بین خیل عظیمی از حوادث و اتفاقات روزمره‌ی زندگی تصمیم میگیره به دیدن تئاتر بیاد و حالا ما که وظیفه داریم به بهترین و زیباترین شکل ممکن اون رو به جهان نمایشمون ببریم و در پایان چیزی رو به اون اضافه کنیم و یا دسته کم چیزی رو به یادش بیاریم... انرژی و همراهی شما و همه‌ی کسایی که تئاتر دیدن رو یه ضرورت میدونن قابل ستایشه و همین امر باعث میشه تا چرخ تئاتر بگرده و چراخش روشن بمونه... خوشحالم که نمایش ما برای شما قابل قبول بوده، اما باورتون میشه که یه سری اتفاقات رُخ میده که از دستِ ما خارجه... شاید باید روزی برسه که جامعه تئاتر یه گفتمان متقابل با همکارانِ عکاس داشته باشه که حواسشون به شرایط نمایش‌ها باشه، همچنین که باید مراقب صدای شاتر و حال و احوال مخاطب باشن... به هر حال من صمیمانه عذر خواهی میکنم... امیدوارم فرصتی پیش بیاد که باز هم در خدمت شما باشیم، اینبار بدون صدای شاتر??✨