ارزشِ دیدن داشت !
تهش خودمو روی میله‌ها لابلای موانع تماشا می‌کردم که گویی راهِ گریزی نبود و با وجودِ همه‌ی دویدن‌ها ... ترس‌ها ... جرات‌ها ، با صداهای سرکوب و وحشت بازم انگار منگنه‌وار گیر کرده بودم و به خود می‌پیچیدم 😩
نمایش انگار منو وادار کرد خودمو توی آغوش بگیرم ... نوازش کنم و بگم بسسسه .. تلاشِ مذبوحانه نکن ! همینجا بمون و به بقیه‌ی مسیر نگاه کن ! جلوتر که بری راه صعب‌العبورتره ...
در مجموع خوشحالم که دیدمش
ممنون و خدا قوت به عواملِ محترم 🥰

ضمنا عکاسهای محترم کاش مثل خانم پگاه سیف باشن ... در این نمایشِ صامت اونقدر بیصدا و بی‌آزار عکاسی کرد که در انتها ازش قدردانی کردم و هنرش رو تحسین کردم 😇 مثلِ پگاه باشید