وارد سالن میشی و از همون ابتدا برگهای پاییزیی روی سن و تابی که آویزونه نظرت رو جلب میکنه.... برگهایی که گهگاهی رقص کنان در طول اجرا به روی صحنه می افتن ...و از همون ابتدا ذهنت با طبیعت درگیر میشه....طبیعت آدم ها....طبیعت زندگی...
فضای نمایش کاملا ایرانیه .... و آقای یعقوبی عزیز با نکته سنجی بسیار فضای ایرانی رو در یک نمایش که نویسنده اش خارجیه، به تصویر میکشه...
انتخاب به جا و مناسب بازیگران از دیگر نقاط قوت این اجرا است ...آقای سرابی با وجود فاصله سنی زیادی که با نقش داره ( با تداعی حالات دوست داشتنی مرحوم استاد سمندریان) بسیار خوب از عهده این نقش بر میاد و نقش یه استاد دوست داشتنی رو ایفا میکنه... و آیدا کیخایی هم در نقش دختر این استاد بازیه قابل قبولی ارائه میده و حتی در صحنه ای که پدرش اصرار داره دفترچه‌ش رو بخونه و آیدا مستاصل اینکار رو میکنه بغضی که تو گلو داره و حالت مستاصلی که داره بسیار تاثیر گذاره.....
وقتی تو سالن ایستاده بودم و همه تماشاگران سالن رو ترک کرده بودند من هنوز خیره به سن مونده بودم و صحنه‌ها رو مرور میکردم.... که با صدای سلام آقای یعقوبی به خودم اومدم که گفت میخوای بچه ها رو ببینی با دستپاچگی گفتم بله ..... خسته نباشید .... هنوز درگیر اجرایی بودم که دیده بودم.....
همگی پاینده باشید آقای قدس عزیز و تلاشگر، ساقی عطایی نازنین و آقای یعقوبی گرامی.... آرزوی کامیابی براتون دارم امیدوارم همیشه روی صحنه خوش بدرخشید...