سلام
از تغییر نام به شارل که احتمالا برای راحتی تلفظ بوده که بگذریم با وجود حذف بعضی پاره های مهم، مثل عدم وجود نایب السلطنه ، بطریق اغلبی به متن اصلی نمایشنامه وفادار بود اما به گمانم در ساخت شخصیت محوری هوگو -که البته با بازی باور پذیری همراه بود- بعضی حذفها ،بیننده را به کنه علت رفتارش رهنمون نمیساخت. هردو شخصیت هوگو وشارل در بیان دیالوگ ها مکرر به توقف دچار میشدند و روانی لازم را نداشتند. دکور جالب و مبتکرانه بود. لحظه پایانی را هم که شاید نویسنده محترم و یا دیگران با نمایشنامه متفاوت کردند که لازم نبود. به هر ترتیب نه ایراد از جناب سارتر است و نه جلال خان بل طبع نگارنده شاید متفاوت.
اما باز هم در آخر عرض خسته نباشید به همه دست اندرکاران مظلوم تیاتر.
پی نوشت: ای همه عوامل محترم: حتما تاکید کنید موبایل خاموش باشد و نه حتی حالت پرواز.