سلام
سپاس از تلاش تمام دست اندرکاران نمایش.
احتمالا اولین بار بود که از این سالن آمفی تئاتربرای نمایشی جدی استفاده می شد و نمی دانم چرا درِ اتاق فرمان باز بود و نوری مسلط از آن در سالن مدام برقرار . جای دوستان حساس به عکاسی مان خالی بود که شاهد باشند مسلسل وار از دو جبهه ، چندین بانوی محترم بی پلک زدنی ثبت واقعه می کردند.
گمان‌کنم ما خریدارن تیوالی در اقلیتی بسیار شکننده بودیم به قدری که در این سوی شمال تهران به مانند غریبه هایی در خیل میهمانان پرزرق و برق همچو وصله ای ناجور به چشم می آمدیم.
شاید از بین نورپردازی و صحنه آرایی بسیار معمولی و بازی های کم حس و‌حال ،نقطه قوت ،موضوع تامل برانگیزِ متن باشد که رمقی به کار داده بود.