سلام
اجراهای قبلی این نمایش را ندیده ام اما متن نمایشنامه را به غایت پسندیدم و به عمد هیچ تحقیقی از آن و نویسنده اش نکرده بودم تا اینکه پس از تماشا متوجه شدم که خانم نورمن- دام ظله العالی- به خاطر همین نمایشنامه برنده جایزه ادبی پولیتزر شده اند و به دفعات در مراکز نمایشی بسیار معتبر تا همین پارسال نوشته اش را اجرا کرده اند. چون همیشه برایم نوشته مرکزیت دارد، با آنکه اینجا و آنجا به کرات از لطایف و‌ظرایف های هنری کامروا شده ام ،اما از طرفداران هنر برای هنر نیستم پس وقتی نظاره گر متنی گیرا هستم عامدانه چشمانم را به اشکالات اجرا به نیمه می بندم توقعم را مسلما هماهنگ با سابقه و کارهای پیشین عوامل می کنم و این جا هم از انتخاب ناجور بازیگران، بیان ناشیوای مادر، اجرای نسبتا یکنواخت متنی پر احساس ، تذکر با صدای بلند تماشاگری به عکاس ، صحبت کردن دونفر در گوشه سوله و‌بالاخره نیمه خالی بودن سالن در می گذرم و همه را به پای اولین بازی های خواهرانمان و نخستین کارگردانی برادرمان می نویسم و به انتظار آثار ارزنده تر و تلاش های بیشترشان می نشینم.
ایام به کام