سلام
متاسفاته به دلیل تمایل به استفاده از تخفیفات روزهای نخست بازهم اشتباه چندباره ام را مرتکب شدم و به همراه فدایی های جناب تفتی و نزدیکان سه خواهر عزیزمان اجرا را باتاییدات مکرر و خنده های پیوسته شان به تماشا نشستم( باور بفرمایید چهار پنج نفری در سالن اصلا کاری به دیالوگ و صحنه نداشتند و مدام چه در فریاد و‌چه در آرامش و چه شادی چه ناراحتی بازیگران با خنده ها به استقبالشان می رفتند). من متن را قوی ندیدم و جدای از آن سه بازیگر خانم بازی باورپذیر هم نداشتند. درقسمتی حتی دو تن از آنان داشتند با گردش مردمک جمعیت حاضر را برانداز می کردند و‌انگار نیاز به تمرکز و فرو رفتن در نقش نداشتند. یادم هست یک مرتبه در محراب خانمی در روی سن حتی کمی چرت هم زد چون نقشش کم دیالوگ بود و‌خودش با نمایش زندگی نمی کرد انگار یک کار معمولی داشت انجام می داد.اما کامران خان تفتی همانطور بازی می کرد که در چَفت. گویی ایشان را در یک گونه بازی کارگردانان می شناسند البته من سعادت دیدن نمایش های دیگر ایشان را نداشته ام اما برخی بازیگران یکنواخت بازی نمی کنند.
برای همه عوامل آرزوی بهبود پی در پی دارم و به گمانم نویسنده ای می تواند همین ایده را جذاب تر و عمیق تر بپروراند و بعدا نمایشی درخور بیافرینند.