نکته‌ی قابل اعتنای دهلیز آن‌جاست که فیلم به دنبال حکم دادن نیست. «خوب» و «بد» معیّن نمی‌کند. امّا همین مورد را هم جانب‌دارانه انجام می‌دهد و تمام مدّت بر خانواده‌ی قاتل تمرکز دارد و چند بار بالاجبار به خانواده‌ی قربانی می‌پردازد. در پایان، اگر می‌خواهید دهلیز را تماشا کنید، به سینما بروید. چون اگر در خانه و نسخه‌ی خانگی‌اش را ببینید، احتمالاً تا پایان تحمّلش نخواهید کرد!

بخشی از یادداشتم بر دهلیز:
http://cinephilic.blogfa.com/post/33