گناهکاران جیغ است. امّا توی ذوق نمی‌زند. کارآگاهِ بارانی‌پوشِ اداره‌ی آگاهی کلیشه‌ی فیلم‌های هالیوودی است، امّا روی پرده‌ی سینما‌های ایران دیده نشده است. به همین دلیل، جذّاب است. و بعد از تمام این‌ها، داستان چندان تند و اغلب جاها با منطق روایت می‌شود که مخاطب اصلاً وقت نمی‌کند به این جزئیات فکر کند.

گناهکاران تجربه‌ای جدید در ژانری مغفول‌مانده است که از دست دادن تماشایش، از دست دادن فرصت کسب نوعی تازه از تجربه‌ی سینمایی در سینمای ملّی است.


بخشی از یادداشتم بر «گناهکاران»:
http://cinephilic.blogfa.com/post/52