منم کاملا با شما موافقم... اگرچه در کل چیزی در روایت زندگی این چهار زن نتونس شگفت‌زدم کنه اما اجرا و متن یک دقیقه و سیزده ثانیه به مراتب قوی‌تر از لامبورگینی بود و تلاش نداشت که به زور مخاطب رو به تفکر وا داره. این شیوه‌ی مشارکت بینندگان، کار همسوسازی مخاطب با پیام نویسنده‌ رو راحت‌تر کرده بود و از این منظر، تجربه‌ی متفاوت و دوست‌داشتنی برای من بود که امیدوارم تکرارپذیر باشه. با وجود این، همینجور که پیش‌تر گفتم؛ سوژه‌ی اصلی برای من حرف جدیدی نداشت. بازی‌ها و پوشش ظاهری بازیگرا عالی و کاملا متناسب بود (البته به جز عطر خوشبوی خانم تیرانداز که وقتی جلو میومد تا نور بندازه تو صورتمون؛ حسابی شاممونو نوازش می‌داد!!). نکتۀ دیگه‌ای که باید بگم در مورد مسخره‌بازی‌ها و حرفای بی‌مزه‌ی برخی از تماشاگران بود که خداروشکر بازیگرا اونقد توانمند بودن که کنترلشون کنن. من خیلی دوست داشتم سازی که نواخته می‌شد رو ببینم اما متاسفانه با وجود اینکه در ردیف دوم روی زمین نشسته بودم؛ موفق نشدم و این کمی ناراحتم کرد. ولی در کل حتما توصیه می‌کنم برای یک بار هم که شده؛ این تئاتر رو تجربه کنید.