کاشکی صندلی های تئاتر دکمه اجکت داشت تا من دقیقه 15 این دکمه رو میزدم سقف هامون باز میشد من پرت میشدم وسط خیابون انقلاب چی به سرم میومد مهم نبود مهم این بود که فقط سالن رو ترک کنم
حالم از ساعتم هم دیگه بهم خورد هشتاد دقیقه هشتاد بار نگاهش کردم عقربه های خونسرد انگار نه انگار اروم اروم تیک تیک تیک تیک تیک تیک
ناگهان چراغ ها روشن شد و من فرااااار.....
البته که کار بسیار فاخری بود فقط در سطح درک من نبوده قطعا