این طبیعی ست که آدمها، سقراط درونشان گاهی شکوفه کند، توهمی که همیشه عاملی ست که کمک می کند از تعریف و بازتعریف مدل کهنه ی تراژیک و خالی از تفکر زیر لذت ببریم:

"نخبه ای که حرفهایش شنیده و فهم نمی شود و ابلهان مزور و سیاس، که به سطح آگاهی او هیچگاه نبوده و نخواهند بود، او را قربانی می کنند!"

و همواره نیز، بی آنکه کمی از این همه لذت، سهم ِ این باشد که سقراط ها چه چیز را چطور و از چه کسی می پرسیدند؟ "آگاهی" چیست؟ "آگاه" کیست؟

همین است که هر وقت کم میاوریم، از بس "تراژدی" و "نیاز به توجه" را دوست داریم، سقراط درونمان را در وضعیت نوشیدن "جام شوکران" توهم می کنیم و بر طبل سقراط کشی و سهراب کشی می کوبیم! نخبه کشی، بوده و خواهد بود. اما توهم نخبگی، درد بزرگ تریست.